Dag 19.1 / Niet alleen

Al 462 keer gelezen!

Een week wandelen met andere mensen dan familieleden. Het was zomaar ontstaan door een opmerking in een preek, dat als iemand de stilte en de afstand van thuis en werk wilde ervaren hij / zij welkom was om mee te wandelen. Twee mannen reageerden: Bas en Geert. “Of ik het serieus meende?”, wilden ze weten. Deze wandeltocht was toch bedoeld om tot rust te komen en afstand te nemen? Maar ik meende het serieus en het werd een goede ervaring.  

 De technische kant van het eenvoudig wandelen was hier en daar wel even wennen. Ik ben inmiddels zelf wel gewend aan een bivakje, een eenpansgerecht en de hele dag wandelen met onderweg een eigen potje koffie en een redelijk vast rust- en wandelschema. Die routine bleek heel gemakkelijk over te dragen. Een teken, dat het een logische routine is. We waren binnen een dag op elkaar ingespeeld en zelfs Geert kookte de vierde dag een potje gezond.  

 
Mentaal was het ook geen probleem. Gewoon gemakkelijke heren blijkbaar. Natuurlijk hadden we allemaal onze stiltemomenten. Als er twee met elkaar opliepen kon de derde zijn rust nemen en ieder kon zon zijn eigen tijd kiezen. En dat beviel me eigenlijk wel uitstekend. Kilometers met elkaar spreken over jolige en serieuze dingen, maar ook kilometers in je eentje dromen, bidden, mijnmeren of neuriën. 

Mijn aangeboren neiging om groepsverantwoordelijk te zijn kwam volgens mij alleen maar de eerste dag en elke morgen om 05.45 uur aan de dag. Al neuriënd opstaan maakt de anderen snel wakker. Bas vroeg na twee dagen nog wel even aan Geert of hij een ochtendmens was. Het maakte mij niet zoveel uit want, ochtendmens of niet, om 06.00 was de koffie klaar en om 07.15 uur liepen we.

En de volgende keer? Ach, ik weet het niet. Een week stilte heeft zeker zijn charme en geeft een andere sfeer dan deze week. Laat ik het maar niet plannen, we zien wel. Over een paar maanden sta ik weer (alleen of met een ander) op het station van Rombas.

Geert en Bas: Bedankt!