Dag 19.2/ Heimwee naar de volgende bocht

Al 485 keer gelezen!

Even vooruit lopen. De andere twee hebben het waarschijnlijk zwaar op dit moment. Als ik me naar hen laat afzakken gaat het tempo van beide wandelaars ook naar beneden, dus daar hou ik maar even mee op. Ik blijf op een afstandje vóór hen lopen en heb zo de tijd om weer even naar mezelf te luisteren.  

 Wat is nu eigenlijk de kracht, die me steeds weer op weg zet. Het is niet het einddoel, dat gehaald moet worden. Sterker nog: Van mij mag ik er de rest van  mijn leven over doen om Nice te bereiken en hoef ik ook niet aan te komen. Ik heb ook niets met Nice of de Middellandse zee. Het is veel meer het loskomen van een vertrekpunt en het niet aankomen op een eindpunt. Een bivak heeft voor mij iets tijdelijks. Het is het gevoel van een inspannende dag en een vermoeden van een nieuwe morgen. Al wandelend realiseer ik me, dat elke bocht een belofte is, elke heuvel een uitdaging en elke top een kleinere of grotere overwinning. Het lijkt wel of ik me thuis voel in de weg of de bocht, die voor me ligt. Wat ik voor me zie is nieuw, nog niet gezien en onontdekt. Althans door mij.

Deze gedachten hebben ook een vervluchtend effect. Zodra de bocht er is, het terras, de kop koffie of de boer met wie ik een praatje maak, wil ik weer verder. Dat geeft een vreemd gevoel van binnen. De korte momenten onderweg, de passanten op straat zijn niet meer dan kleine indruken. Ik kan ze hooguit zelf wat uitbouwen tot een eigen verhaaltje. Pas als er een ander is, die nu eens wel en dan weer niet meeloopt, kan een verhaal opgebouwd worden en een eigen klank krijgen. 

En dat is dan weer een leuke les van deze week. Ik kijk even om naar mijn medewandelaars. Ze volgen op afstand, maar straks zal er weer een gesprek zijn. De bouwstenen, die we onderweg aan elkaar geven zullen uiteindelijk weer een verhaal gaan vormen waar we allemaal weer in mee komen. Gelkkig hoef ik niet alles in één week te vragen en te verwerken.