Dag 32-2, zondag in Frankrijk

Al 546 keer gelezen!

Bijna zeven uur in de ochtend en de zon piept door het muskietengaas in het tentdoek. Ik rek me uit en lig nog even te genieten van de stilte. Als om 07.00 uur in het dorp verderop de kerkklok slaat besluit ik me te wassen en aan te kleden. Ik kruip mijn bed uit en knipper tegen de zon, die over een bergrug komt. Wassen, poetsen en kleden is een fluitje van een paar minuten. Ik begeef me op weg naar het dorp om bij de plaatselijke bakker wat vers brood te scoren. Het dorp is stil, de omgeving is stil. Een strak blauwe lucht en een zon, die zichzelf aan het oppompen is. Een oude dame loopt voor mij de bakkerswinkel binnen. In de winkel staan zeker tien mansen met elkaar te praten. Af en toe vang ik een flard op, maar het meeste ontgaat me. Wat me veel meer opvalt is dat om deze tijd (07.30 uur) de schappen van de bakkerij al bijna leeg zijn. Ria’s zondagochtend-tractatie (croisant au chocolat) is nog niet uitverkocht en ik hoop, dat de mij voorgaande klanten er twee voor mij overlaten. De voorzienigheid wil dat dat zo zal zijn, want er liggen er nog precies twee als ik aan de beurt ben. Beladen met croissants en een baguette ga ik de winkel weer uit en kijk om mij heen in het stille dorp. De luiken zijn nog gesloten, hier en daar kijkt iemand door de voordeur, de kerkklok slaat drie keer. Kwart voor acht. Blauwe lucht en stilte.

De terugweg kan mij niet lang genoeg duren. Straks zal de hitte en de drukte toenemen. De stilte zal weg zijn en de dag letterlijk aangebroken. Ik ga langs de kerk om te kijken hoe laat de mis begint. Helaas, de kerk is niet meer in gebruik en de gelovigen worden verzocht zicht te vervoegen bij de mis in een dorp 10 kilometer verderop. Dat gaat hem dus niet worden vandaag. Terug bij ons kampement zet ik koffie, maak Ria wakker en dank God voor alles waar ik maar voor danken kan.

We zitten samen aan het ontbijt …. we zitten samen aan het ontbijt … we zitten samen aan het ontbijt …. Wat mij betreft mag dit nog wel even duren.