Dag 51 Saint-Hippolyte – Goumois

Al 633 keer gelezen!

Een beetje rekenen leverde op, dat ik me in de afstanden had vergist en de afstand tot Nyon wellicht te groot zou zijn voor onze vakantie. Ik had gerekend met de 25 km, die Ria vorig jaar liep. Alleen was dat een andere omgeving en hadden we minder tijd nodig voor de logistiek. Het ziet er naar uit, dat we dit jaar niet veel verder komen dan 20 km per dag. Dus tellen we onze knopen en maken een herberekening. Het resultaat is, dat we besluiten, dat ik één of twee dagtochten ga maken in mijn uppie om Ria een extra dag rust te geven en zelf wat kilometers van de totaal-afstand af te knabbelen. Zo geschiedt vandaag. Vanaf Goumois zijn er drie mooie dagtochten van 20 km (ondermeer langs de Doubs) te gaan, maar de afstand tot Goumois is nog 28 km. Die ga ik vandaag overbruggen. 

Vroeg gestart hoopte ik rond 13.00 uur in Goumois te kunnen zijn om zo de middag nog met Ria te kunnen doorbrengen. En dat lukte. In de ochtendmist loop ik het pad naar Soulce-Cernay op en krijg gelegenheid om prachtige plaatjes te schieten. Het ochtendlicht maakt de wereld fantastisch mooi. De eerste kennismaking met de Doubs mag er ook zijn. Als ik de brug in Soulce-Cernay oversteek toont de wereld zich in de ochtendstilte.

Het is een genot om even op de brug te blijven staan, maar ik zal toch de weg omhoog moeten nemen richting Courtefontaine. Het was een aardige klim, die me op een gegeven moment tot enkeldiepte in de koeienstront bracht. Een gesprekje met de boer maakte veel goed. Hij wees me de juiste weg waar de ballissage ontbrak. Dat laatste gebeurde vandaag wel vaker, maar dit keer wees de melkende boer me de juiste weg. 

Eenmaal aangekomen in Courtefontaine kon ik het niet laten om het kerkje op de gevoelige plaat vast te leggen en naar Ria te sturen, zodat ze wist dat ik nog in leven was. of alle berichtjes haar op hetzelfde moment bereikten is niet duidelijk. Niettemin wil ik je het kerkje niet onthouden, want het was gewoon een heerlijke ochtend. Boendien weet je zo, dat ik op de route niet gesmokkeld heb. Alsof je dat interresseert ……..

Na Courtefontaine besloot ik te lunchen in Fessevillers. Dat betekende een kilometer of acht doorstiefelen. Om een voor mij niet verklaarbare reden was ik halverwege al zo goed als door mijn water heen. Ik besloot een boerderij op de route aan te doen en vond een kraan. Geen boer, geen ander mens om me toestemming te geven, dus ik belijd bij dezen dat ik ruim twee liter water heb gejat. De route was voor een redelijk deel asfalt, maar daar had ik vandaag geen problemen mee. Het kwam wel goed uit, want de atmosfeer was ronduit drukkend en ik was door en door nat van het zweet.

Eenmaal in Fessevillers ik kreeg het brood nauwelijks naar binnen, maar er waren wel aardige mensen die belangstellend vroegen naar mijn herkomst en bestemming. Hij (van het stel) vertelde over tochten, die hij zelf had gemaakt. Hij had duidelijk meer van de wereld gezien dan ik en dat maakt luisteren zo boeiend. O ja, het kerkje van Fessevillers (ik heb iets met kerken). Wanneer je drinkwater zoekt in Fessevillers moet je op het kerkhof zijn tegen de muur van de Gite d’etappe.

De laatste etappe voerde me over een hoogvlakte en daarna (vanaf Urtiere) de afdaling naar Goumois. Voor de zekerheid zet ik het kerkje van Urtiere er ook maar even bij. De afdaling was best vermoeiend. Een steenslagpad met een best hellingspercentage schoven mijn voeten naar voren in mijn schoenen. Maar uiteindelijk was het einddoel in zicht, de grensovergang van Goumois. Niet dat we de grens hier over gaan, maar het is gewoon een leuk plaatje. Morgen gaan we daar beginnen aan onze tocht langs de Doubs.