Dag 56 Les Alliés – Le Frambourg

Al 560 keer gelezen!

Ik had even aan mijn moeder gevraagd waarom de meeste koeien hier bellen dragen. Ik beschouw haar als expert op het gebied van koeiegewoontes. Haar antwoord luidde dat de boer dan zijn koe kon terugvinden. De waarheid van die opmerking kwamen wij vandaag tegen toen we zeker 800 meter van de kudde verwijderd in het bos koeien tegen kwamen. Hoe vind je die beesten terug als ze niet rammelen? We waren (na de logistieke stoelendans) om even voor 09.00 uur uit Les Alliés vertrokken. In dat dorpje waren we al getuigen van het feit dat de wereld waar we deze week door lopen door koeien wordt gedomineerd.

We stapten de weiden in en het werd een ronduit prettige wandeling. Van wildrooster naar wildrooster lopend zie je hoe groot de ruimte voor de koe hier is. En ik kan me dus voorstellen, dat de boer na telling toch even nauwkeurig luistert waar Francoise 23 is gebleven. De wandeling was zeer afwisselend. Rustiek Frans boerenland, bosklimmetjes en oud-adelijke lanen wisselden elkaar af. Ook als je niet de hele GR5 wilt lopen raad ik je dit stukje aan. Je dient alleen wel even op de juiste route te letten, want er lopen diverse routes door elkaar op dit stukje. 

Na ruim een uur koeiengebied hielden we pauze. Na de pauze klommen het bos van Le Grand Taureau in. Een aardige stijging, die ons boven het bos weer in een prachtig hooggelegen weidengebied bracht. Het uitzicht en de rust waren gewoonweg weldadig. Een sfeerplaatje kan dan ook niet ontbreken.

De afdaling naar Le Frambourg zette in via een breed grindpad, dat zeer adelijk aandeed. Prachtige groene weilanden en een pad, dat glooiend neerwaarts ging met de belofte van een landhuis of kasteel in het verschiet. Die belofte kwam deels uit, want het brede pad eindigde bij de ruïne van het fort van Larmont-Inférieur. Na dat fort werd het brede pad een gewoon pad, dat ons uiteindelijk precies bij de fietsen bracht. Onderweg hadden we nog wel een mooi zicht op het Chateau de Joux. En ook van dat uitzicht misstaat een plaatje hier niet. Er was echter een diepe kloof tussen hen en ons, zodat zij, die aan onze kant wilden komen, dat niet konden. Wij lieten het kasteel voor wat het in al zijn schoonheid waarschijnlijk is.

Terug bij de fietsen peddelden we weer naar boven naar de auto om vervolgens de auto op het eindpunt van de volgende dag achter te laten en fietsten vanaf die plek (Granges Raguin) terug naar de camping. Ria kookte, ik heb tot haar volle tevredenheid helemaal in mijn eentje afgewassen. Morgen loop ik alleen en wast Ria de theedoek.