Dag 57 Le Frambourg – Les Granges Raguin

Al 232 keer gelezen!

Er moet even een stuk uit de resterende kilometers worden gebeten en Ria heeft belang bij een dagje lezen. Dus stap ik om 06.00 op de fiets en peddel door de ochtendmist (koude handen, maar wel vossen op mijn pad) van de camping naar het eindpunt van dag 56, Le Frambourg. Om 07.00 uur heb ik de stokken in mijn handen en ben klaar voor een wandeling, die volgens het boekje 8,5 uur gaat duren, pauzes niet meegerekend. Ik kies voor de GR5-variant naar Les Hopitaux-Neufs om daarna weer de gezamenlijk GR509-GR5 op te pakken over de Morond en Mont d’Or. Anderen kiezen de GR509 op dit stuk, maar die komt mij teveel door bewoond gebied. Ik neem afscheid van Le Frambourg in de ochtendzon en stijg over een zeer ruraal paadje (gewoon blubber) naar Montpetot.

En ja hoor, de eerste kapel! Mijn dag kan niet meer stuk. Nu ja, hij is niet open en dat valt dan weer tegen. Maar het bijzondere van deze kapel is de enorme hoeveelheid zwaluwen, die onder zijn dakpannen vandaan komen. Ik heb geprobeerd het te fotograferen.

Na Montpetot kwam een aangename en lange boswandeling, die me aan de andere kant van de kam naar de landerijen naar Les Fourgs bracht. Het eerste wat ik zag bij het verlaten van de bosrand was een kapelletje en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat dat mijn eerste rustpunt van de dag zou worden. En dat werd het ook. Na 10 km lopen at ik een appel bij de Chapelle du Tourillot. Het was een rustige dag, zonnig, zacht windje en een mooi uitzicht over de landelijke Jura.

Na de rust volgde een nog steeds landelijke wandeling, hoofdzakelijk door weilanden met koeien, koeien en nog eens koeien. Ik heb werkelijk genoten van die rust, die kilometer na kiometer duurde tot ik bij Les Hopitaux-Vieux een bosrandje door ging tot aan de lunchpauze in Les Hopitaux-Neufs. Ik had er zo’n vijf uur op zitten en was op tweederde van mijn dagafstand. Zittend op een bankje waren er kletspraatjes hier en kletspraatjes daar. Aardige lui die Fransen. Ze vragen naar jouw onderneming en wilen weten of je het fijn vindt in hun bergen. Vlak voor de lunch had ik een plaatje geschoten van wat mij te wachten stond: Le Morond. Met zijn 1435 meter (volgens mijn hoogtemeter en bevestigd door een werknemer van de Teleski) is dit wellicht het hoogste punt dat ik deze zomer bereiken zal.

De weg er naartoe was inspannend, de drukte op de top een reden om niet lang te blijven. Maar op de top kon ik wel een plaatje schieten van de berg, die ik volgend voorjaar of zomer hoop te passeren. Ik ga er niet overheen, maar langs. Le Mont Blanc. Het uitzicht op de top van de Morond was sowieso heel mooi naar alle kanten. Er volgde een korte wandeling over de bergkam naar de Mont d’Or. Die is met zijn 1461 meter wel hoger dan de Morond, maar ik had geen zin om tijd te besteden aan een toppoging tussen al die mensen, die net onder de top hun voiture hadden geparkeerd en naar boven klommen om de top te bezetten. Ik koos voor de afdaling naar de auto. Die afdaling was een wandeling in de zon door alpenweiden met heel veel koeien. De setting was een beetje alpien, want de gereguleerde weilanden waren weg en de weidegronden werden op het oog lukraak door koeien bezet. Je kon de dieren in ieder geval aan hun geklingel gemakkelijk lokaliseren. Een moderne boer zal dat wellicht met een GPS-chip doen. De auto was snel gevonden, want hij was netjes blijven staan waar we hem de vorige dag hadden neergezet. 15.30 uur zat de wandeling er op en had ik genoten van de ruim 30 kilometer, die ik van de tocht had afgebeten.