Dag 61 La Cure – Nyon

Al 273 keer gelezen!

Chers amis, nous avons realisés la neuvième étappe de notre grande avonture! Geen idee of ik het goed schrijf, maar we hebben Nyon bereikt en dus de negende etappe van de GR5 naar behoren afgerond. Het was ruim een uur rijden naar het station van La Cure. Daar waren we gebleven en daar parkeerden we de auto. We waren vroeg begonnen om ook een beetje toeristisch te kunnen doen in Nyon. De route La Cure – Nyon is op een paar kleine stukjes na één grote afdaling. La Cure ligt op 1228 meter hoogte en het Lac Léman op 372 meter, dus ruim 800 meter naar beneden.

De eerste stukken gaan door een mooie alpine setting van weiden en bossen. Het weer was geweldig! Een heerlijk ochtendzonnetje bescheen ons terwijl we over de alpenweiden afdaalden. De ballisage was vanaf de zwitserse grens veranderd van het ons bekende wit-rood naar gele diamanten en andere gele aanduidingen. Eén en ander was zeer adequaat geregeld door de Zwitsers. Gewoon het pad volgen en je wordt vanzelf een padvinder. Beter gezegd: Het pad vindt jou!

Tot aan Saint-Cerque daalden we in deze setting. Daarna doken we het bos in. We liepen over de restanten van een oude Romeinse weg. Wat een ongelofelijk geduld moeten de mensen toen hebben gehad om kei voor kei zo’n weg te maken. En dan te bedenken dat ze door heel Europa liggen. Natuurlijk wil een machthebber graag snelle verbindingen, maar het jobsgeduld van het aanleggen imponeert nog steeds. Die keien maken het wandelen echter niet gemakkelijker, maar velen voor ons hadden aan de zijkanten al paadjes gevormd waar wij dankbaar gebruik van maakten. Dit pad kruiste regelmatig de route 90 van La Cure naar Nyon, waar vooral motorrijders graag bochtjes op draaien. Gevolg was dat we op soms zeer onoverzichtelijke punten de weg moesten oversteken in de hoop dat er niet net een motard de bocht om kwam denderen.

Na het bos kwamen we in vlak land richting Trélex. Asfalt lopen. Het was even een weldaad voor de voeten na de Romeinse keien in de afdaling, maar het verveelde ook wel heel snel. In het vlakkere land (Nederland is natuurlijk véél vlakker, maar wij bidden ook harder) nam ik even de tijd om afscheid te nemen van de Jura en alvast vooruit te kijken naar de Alpen. We hadden in de afdaling al een vermoeden van de Mont Blanc gezien, maar het was te heiig om daar zeker van te zijn. Maar de Jura is voorbij en de Alpen lonken.

Nog een paar stappen en Ria en ik stonden aan de oever van het Lac Léman. Helder blauw water en een vermoeden van Thonon-les-Bains in de verte. Eerder in de week hadden we al besloten om de boottocht naar Thonon niet te maken. Het was niet eens zeker of we het heen en weer wel op één dag zouden redden en dat vonden we toch zonde van de dag. We streken neer bij een tafeltje op de kade van het meer en lieten ons een maaltijd en een glas wijn goed smaken. Santé, we did it! 282 kilometer gelopen en 271 kilometer bergie op en bergie af gefietst! Goed, het waren wel de laatste van de GR5 zuidwaarts die we zo konden doen, maar ze waren heerlijk! Ik zeg voor de zekerheid “zuidwaarts”, want in het Noorden wacht ons nog de ruimte tussen Hoek van Holland en Lanaken en die ruimte kunnen we wel op deze manier overbruggen.

Zoals eerder gemeld had ik Ria beloofd, dat we die 800 meter niet terug zouden fietsen deze dag. Na enig zoeken vonden we het spoor (22) waarvandaan de toeristische trein naar La Cure vertrok en we lieten ons door mechanische kracht naar boven slepen. De auto stond op ons te wachten, we gaven elkaar een Hajeto! en keerden terug naar onze huisje op wielen in de wetenschap, dat dit stuk van het avontuur er op zat, we het samen hadden gedaan en het nog steeds smaakt naar meer. Meer samen, meer avotuur! GR5, tot oktober!