Dag 74 Refuge de Plan Sec – Refuge de l’Orgère

Al 239 keer gelezen!

We werden wakker van de rook uit de haard van de refuge. De rook sloeg neer en kwam het raam van de dortoir binnen. Dan wil je je bed wel uit. 06.15 uur. Ontbijten, inpakken en wandelen. 07.30 wandelen we richting noorden en kwamen er meteen achter dat de aawijzingen langs de weg vandaag niet zo vanzelfsprekend zouden zijn als andere dagen. Dus rugzak af en boekje erbij. Links naar beneden dus over de beek La Fournache. Na een half uurtje lopen kwamen we in de zon, dus gingen de vesten uit en de zonnecrême op de armen en hoofden.

Na de eerste klim van de dag (300 hoogtemeters) gingen we linksaf naar de Col du Barbier. Het landschap waar we doorliepen is Ria’s favoriet. Op en neer glooiend door een rotsachtig weidegebied, dat doorsneden wordt door beekjes en stroompjes. Aan de rechterkant het Plateau du Mouvois Berger. Na zo’n 2,5 uur te hebben gelopen namen we rust. We zaten boven twee stuwmeren (Plan d’Amont en Plan d’Aval) en zagen aan de overkant de refuge liggen waar we vanmorgen begonnen. Onder en boven ons parapenters. Prachtig om naar hun bewegingen in de lucht te kijken en te zien hoe ze soms opgetild worden naar grotere hoogten alsof een onzichtbare hand hen naar boven trekt.

Na de Col du Barbier volgt een wandeling door alpenweiden (Les Côtes) in de zon. Verspreid over de weiden zien we de zomerwoninkjes van boeren uit vroeger tijden. Sommige huisjes staan te vergaan, anderen worden opgeknapt. Eén ervan is duidelijk in gebruik door een veehouder, want het drinkbakkensysteem en de staat van het huis verraden een onderhoudende hand. Aan het eind van Les Côtes zagen we ook ons eindpunt, Modane, voor het eerst in de diepte liggen. Rare gewaaarwording dat je er pas morgen aankomt, maar ook dat je er al 10 dagen naar onderweg bent.

Na de alpenweiden begint een scherpe afdaling door het Bois du Bourget. Ria moet over elke stap nadenken om geen ergere pijn te krijgen dan ze al heeft. Het bos (Forêt de l’Orgere) is warm en vochtig. Halverwege een lunchstop om de daalspieren even rust te geven.

Na de lunch dalen we verder en staan met enige regelmaat even stil om de voeten niet te overbelasten. Even waren we de route kwijt en zelfs na bestudering achteraf komen we er niet achter welke route we nu eigenlijk gelopen hebben. De aanwijzingen langs het pad en in het boekje waren op zijn zachtst gezegd vreemd. Na raadplegen van de navigatie volgden we ons eigen pad en kwamen ongeveer bij de bedoelde refuge het bos uit. Niet slecht gedaan. Douchen (met stoeltje voor Ria), biertje, rust.