Dag 75 Refuge de l’Orgère – Modane

Al 229 keer gelezen!

Nu zit ik met mijn dia’s in de regen hier, zong Gerard Cox ooit over zijn vakantie. Als ik dit blogje schrijf zijn we terug bij de caravan in Val d’Isère en zitten in de regen. Geen bergtop om ons heen te bekennen, want de wolken hangen zeer laag. De dag begint boven in het bos van de Orgère. Het laatste stuk van de étappe van Bellentre naar Modane. Na het ontbijt in de refuge de l’Orgère probeert Ria haar schoenen aan te krijgen. Het gaat net. De wandeling naar Gare de Modane zou 2 uur en 20 minuten moeten duren maar wij deden er 3 uur over. Ria moet werkelijk elke stap plannen. Petje af voor zo’n meid!

We dalen via een andere route dan het boekje aangeeft. Dat is in kilometers korter maar in helling steiler (ed. Ria: het was écht steil!!!!) De ballisage is dus veranderd in de afgelopen tijd. Wij volgen de ballisage en niet het boekje. We beleven een spannend moment als Ria uitglijdt en naar beneden dreigt te vallen. Wat zijn armen en lussen aan rugzakken dan handige dingen! Even een traan, een slok water en we gaan weer in de afdaalmodus.

Foto’s van een bos hebben niet veel zin en we zien 1000 hoogtemeters niets dan bos. OK, af en toe een doorkijkje op Modane. Maar dat is het dan ook wel. Wat wel aardig is is een kapelletje waar bij vieringen niet iedereen binnen kan zitten. Ik wil hier wel voorganger zijn als ik er brood en water voor krijg. 😉 Ria vindt de gedachte toch wat ver van de kinderen en kleinkinderen liggen. De route forestière zien we veranderen in asfalt. Ik ben niet vaak blij met asfalt maar dit keer wel.

Na nog 20 minuten asfalt staan we aan het begin van onze étappe van 2019 (zo de HEER wil en wij leven, zouden mijn oma en wij ook zeggen), het station van Modane. De auto heeft 12 dagen trouw staan wachten en neemt ons mee over de Col de l’Iseran naar de camping in Val d’Isère waar de gérant ons ziet arriveren en vrolijk begroet. Einde etappe, weer een stuk dichter bij Nice.