Dag 88-1 De ene stap na de andere

Al 362 keer gelezen!

Het is misschien wel de belangrijkste les die ik heb geleerd van het lange-afstands-wandelen: Zolang je de ene stap na de andere blijft zetten kom je vanzelf boven. Dat lijkt een enorm eenvoudige waarheid, een open deur eigenlijk. Toch is het een motiverende waarheid die je aan het begin of halverwege de helling kracht en doorzettingsvermogen kan geven.

Er zijn heel wat uitdagingen in het leven. Zichtbare en planbare, maar ook onvermoede en niet-planbare. Soms kan ik er enorm tegenop zien. Uitdagingen in mijn werk en/of privé, zeker wanneer ik me van het doel of de bestemming niet bewust ben. Eerst dienen ze zich aan als problemen, tegenslagen of onvoorziene omstandigheden. Hobbels en kuilen op het pad. Maar al snel is er iemand die ze herdefinieert, reframed als uitdagingen. De inspanning die je moet leveren wordt er niet minder om, maar de energie die je er in stopt of er uit ontvangt verandert wel. Als iets een probleem is is de energie zwaar, loom en somber. Onbeantwoorde vragen kwellen de geest en ontkrachten het lichaam. Als iets een uitdaging is is de energie helder, licht en knetterend. Het lichaam vindt nieuwe kracht en de antwoorden die komen passen vaak niet bij de vragen die gesteld werden. Het lijkt dan te gaan om het antwoord en dat antwoord laat je verbaast kijken naar de vraag die je aanvankelijk niet stelde.

En of het nu gaat om de 40+ kilometers van de lage landen (Etappe 0 van Hoek van Holland naar de Pietersberg), de hoge cols van de Alpen of de natte bivaks van waaruit je toch weer moet vertrekken, ze hebben allemaal een hoog uitdagings- en dus energiegehalte. Steeds als ik er aan begin overvalt me de lome, zware energie. Het is de energie die me de neiging geeft om te blijven zitten, mezelf te verdoven en vooral niet op pad te gaan. Maar zodra de knop om is en de uitdaging is aanvaard verandert de energie van de ene stap na de andere en kom ik als vanzelf boven of aan het eind van de 40+ kilometers in een nieuw tevreden bivak.

En dan mijn werk. Het is eigenlijk hetzelfde als lange-afstands-wandelen. De LAW is een mooie metafoor voor mijn dagelijkse bezigheden. Iedere dag een etappe, maar het is nooit het begin van de LAW zelf en aan het eind van de dag ben je ook nooit aan het einde beland. De volgende dag is het einde van gisteren het begin van vandaag. De essentie is het wandelen zelf, soms routinematig en zwijgend, soms totaal verrast door wat of wie je onderweg ontmoet. En dat is dan natuurlijk weer het doel van het werk: Je deelt iets samen en door het samen te doen wordt het groter, sterker, mooier. Maar zelfs als je de laatste etappe van je leven gelopen hebt is jouw eindpunt niet meer of minder dan het beginpunt voor een ander.

Stap voor stap. Niet stil blijven staan, af en toe rusten. Niet blijven plakken aan de omgeving, maar die omgeving wel opslaan als les, die de wandeling van morgen verrijkt. En zoals past bij deze mijmering is ook dit blogje niet af, maar een begin voor een volgende mijmering.