De Donon / de Berg

Al 62 keer gelezen!

28-7-2016. Op mijn foto’s is te zien dat de bergen steeds dichterbij komen. Drie dagetappes van nu sta ik als het goed is op de Donon. Hij laat zich al een paar dagen zien en wordt steeds reëler. Met zijn ruim 1009 meter hoogte is het een dwergje onder de wereldbergen. Daarbij kan iedere wandelaar vanaf de dischtsbijzijnde parkeerplaats op de Col du Donon naar boven wandelen om de oriëntatietableaux op de top van de Donon te bestuderen. Als ik het me goed herinner (uit 1979) is het een dénivelée van ongeveer 200 meter van de col du Donon naar de top, dus zo indrukwekkend is dat niet. Daarbij herinner ik me ook een goed begaanbaar wandelpad, dus ook dat is de uitdaging niet. Allemaal redenen om niet lyrisch te doen over de beklimming van de Donon. En toch ….

Al twee dagreizen komt hij dichterbij en begint in mij weer de vraag te groeien wat ik nu toch met de Berg heb. Niet zozeer de Donon, maar de Berg op zich. De Donon is slechts de eerste bult, die berg mag heten, die ik tijdens de GR5 op ga. De Pietersberg en de anderen tot nu toe waren niet echt bergen. De Donon mag berg heten, maar het gaat mij niet om die berg, maar om iedere berg. Het fenomeen berg als het ware. Zelfs als ik in Almere traptreden loop op de het talut van een dijk voelt het een heel klein beetje alsof ik de Berg op ga. De Berg roept bij mij ontzag wakker, huiver wellicht. De Berg is een metafoor voor alles wat ik in het leven doe. Een pastoraal contact aan gaan is het starten van een beklimming. Het meegaan met kinderen en kleinkinderen zijn beklimmingen. Een mens ontmoeten is een nieuwe toppoging. Tientallen jaren met Ria samen gaan heeft nog steeds niet de top bereikt. Ik zie tegen elke Berg op, maar niet als een berg. Ik wijk voor geen enkele Berg. Maar wat is er dan op de top?

Wellicht is dat niet de goede vraag. Vaak is de top een kleine, kortdurende pauze. Het is alsof iets in mij vraagt of dit het dan is, of ik het hier nu om gedaan heb? Dat zal op de derde dagetappe van nu ook weer zo zijn. Ik ga dan na het eten van een banaan van de top af, omdat de GR5 verder gaat, maar niet om een nog hogere top te bereiken. Die komen wel, maar zijn niet de motivatie om de top van de Donon te verlaten. Wellicht is er op iedere top dat unieke uitzicht. Maar als ik dat heb gezien heb ik het ook wel gezien, als je begrijpt wat ik bedoel. Nee, de top is niet de vervulling van de Berg en Nice is niet het doel van deze tocht.

Bij de Berg gaat het meer om de inspanning om boven te komen en de merkwaardige mengeling van gehaald hebben en afdalen na de top. Daar, in de klim en in de afdaling, ligt het geheim van de Berg. Ria houdt van de vlakte, het licht en de wind. Ze wandelt graag zonder te denken over wat er na de einder zal zijn en hoe ver we al in de vlakte zijn gevorderd. Ik daarentegen zet markeringspunten om te zien of ik al op de einder ben en waar ik drie uur geleden was. Maar nu ik de Donon al een paar dagen zie is alleen het groter worden van de Berg nog een teken van voortgaan. Onontkoombaar is er dan ook de vraag of dat in mijn hele leven zo is. Vaak zie ik de zin van langere processen niet en is het bezit van een zaak het einde van het vermaak, zoals mijn moeder ons vroeger leerde. Ik ben gestopt met plannen en punten op de horizon zetten. De planning komt nooit uit en de horizon is verschoven als ik er ben gearriveerd. Ik heb het ingeruild voor de waarde van de dag en het moment. Het wandelen op de dag heeft zin als het een vermoeden van een top in zich heeft. Dat voelt overigens wel bijbels, want was het Jezus niet, die ons voorhield de waarde van de dag te zien?

En dus wandelen we de Donon op in de wetenschap dat de zin hier ligt en niet op de top. De top is hooguit een toetje en een wisseling in beweging, want daarna gaan we weer naar beneden en hebben niet meer dan een herinnnering aan de top.