Ergens in de zon op een terras

Al 558 keer gelezen!

Dat liedje schiet door me heen als ik op een terras op de Mont Saint Nicolas aan de koffie zit. Acda en De Munnik bezingen in het lied “Het regent zonnestralen” een zekere Herman, die door de verwisseling van identiteit opeens zijn hele leven vrij voor zich heeft. Zou ik het willen? In een gesprek vorige week besefte ik opeens, dat ik mijn eigen leven lang wel heel gehoorzaam ben geweest aan een roeping (in 1968 of 1969) om dominee te worden. Natuurlijk heb ik mijn strijd ermee gehad en sommige mensen weten van mijn pogingen om er onderuit te komen. Maar tot op dit terras ben ik de weg gegaan. Als ik nu eens mijn telefoon en paspoort hier laat liggen en de andere kant op loop? …….

Een paar kilometer verderop zit ik weer op een terras in Leemkaul te praten met een (o)pa en (o)ma, die al 39 jaar naar deze camping gaan. Zij verbazen zich over mijn vrijheid. Ze zouden het niet kunnen, zijnhebben hun verplichtingen, zij voelen zich hier thuis en meer zo van die woorden. Heel aardige mensen. Ze genieten van de familiaire begroeting door het personeel. “We zijn hier kind aan huis!” Verder wandelend vraag ik me af wat ons mensen er nu toch toe drijft om ons leven in voorspelbare patronen te leven. Het geeft een soort schijn van zekerheid, lijkt mij. Is dat om de fundamentele onzekerheid het hoofd te bieden? Uiteindelijk weten we niet echt veel meer dan dat we nu hier zijn met de kennis van alle eerdere dagen. Maar wie zegt ons, dat de volgende stap ook zo is?