Gebedsbivak 2017

Al 604 keer gelezen!

Zo af en toe maak ik een tocht van een paar dagen en nachten. Het leek mij wel wat om voordat het seizoen weer begint een paar dagen in stilte en gebed te wandelen en bivakkeren om zo de overgang van de vakantieperiode naar de werkperiode te kunnen maken. Toen ik dat voornemen een keer uitte waren er mannen en jongens, die wel meewilden. En zo stonden we op een vrijdagmorgen bepakt en bezakt in het centrum van Zeewolde om een driedaagse te lopen en al lopend en rustend stil te staan bij bezinning en gebed. De deelnemers had ik voorzien van een overdaad aan aandachtspunten om stil te kunnen staan bij gebed. Gebeden uit diverse geloofstradities gingen mee. Een Horlogion uit een orthodoxe traditie, het achttiengebed uit joodse traditie en kruiswegstaties uit de rooms-katholieke traditie. Verder waren er vragen, opdrachten en raadsels. Zowel tijdens de wandeling als tijdens de pauzes en de avonden was er voldoende om te bezinnen. De jongste drie deelnemers kregen mijn gezelschap. Voor hen had ik oriëntatielessen als metafoor voor bidden en zoeken klaar gezet. Denk daarbij aan een coördinatenloop, een kompasloop, een oriëntatieloop, etc.

Zo gingen we op pad. De jongens en ik liepen samen en de andere deelnemers in wisselende combinaties van twee of drie wandelaars. De eerste dag kwamen we elkaar bij de lunch weer tegen. Een enkeling had de gebruiksaanwijzing niet goed gelezen en liep extra kilometers. Dat gebeurt meestal als je te snel op pad gaat. Na de lunch zagen we voor ons bijzondere dieren. Wilde paarden, lepelaars. Maar vooral de kikkers zorgden ervoor, dat de jongens werden afgeleid en de oriëntatie mis liep. Afgeleid worden is één van de belangrijkste oorzaken van mislopen. Ook in het geloof. Maar goed, uiteindelijk kwamen de jongens toch op het bivak. Voor een groot deel kwam dat doordat ze de leider onvoorwaardelijk vertrouwden. Zo kun je ook geloven.Het waren flink wat kilometers en één van de jongens vond dan ook, dat hij “in principe dood” was. Het bivak en het zwemwater werden verwelkomd!

In de avond waren er ontmoetings- en bezinningsmomenten. Luchtige en intensieve gesprekken wisselden elkaar af en werden besloten door een gezamenlijke stilte, delen van persoonlijk geloof en gebed. Daarna viel de nacht en legden we ons op een voor velen ongebruikelijk plek ter ruste. Na een nacht buiten slapen was niet iedereen even uitgerust. Dat kwam hoofdzakelijk door de geluiden, die anderen onopzettelijk in hun slaap maakten. Maar uiteindelijk werd het voor iedereen ochtend. De geur van gebakken ei en koffie maakte de meesten wakker. De ochtend begon ook weer met bijbellezing en gebed. Daarna verliet ieder op zijn eigen wijze het bivak en ging op weg met de opdrachten voor de dag. Van de volwassenen heb ik later begrepen dat zij een heel goede wandeling met elkaar hebben gehad.

De jongens en ik gingen een andere kant op. Zij moesten zelf de weg vinden en dat ging goed totdat de vermoeidheid toesloeg en de weg nauwelijks een andere uitdaging dan “volharden” bood. Dat volharden ook een belangrijk ding is in bidden kon hen niet echt interesseren, want de benen deden zeer. Het was dan ok een uitkomst, dat ze hun navigatielessen op het water mochten voortzetten. Dan is het toch wel knap, dat je kunt navigeren waar geen wegen zijn en dan ook nog op de meter nauwkeurig aankomt waar je weer aan land moet. Dat punt was vlakbij een echt “jongensparadijs en daar brachten we dan ook de rest van de middag door tot grote vreugde van de heren. Dit was een onderdeel van het bivak dat wat hen betreft te snel wed beëindigd. Maar het bivak, het koken en de avondactiviteiten riepen, dus we moesten weer op pad.

De avond werd weer doorgebracht met ontmoeting, delen, gebed en gesprekken. Ging het de eerste avond over de vraag wat voor bidder je bent, deze avond was het de vraag wat voor luisteraar je bent. De avond vervloog en het werd stil. De laatste etappe diende zich vroeg in de morgen aan. We liepen om 06.30 uur al om in ieder geval op tijd in de kerk te zijn.

Volgens de deelnemers was het bivak voor herhaling vatbaar. Wat mij vooral opviel was het automatisme, waarmee iedereen een stukje deed waardoor alle werk en alle ontspanning moeiteloos in elkaar overvloeiden. Ook weer een gebedsles: Als het kan doe het samen!