Georganiseerd Europa

Al 7714 keer gelezen!

Vandaag ben ik door mijn geld heen, doen mijn bankpassen het niet en is mijn telefoonbatterij leeg. Het geeft een oncomfortabel gevoel. Na een paar seconden heb ik mijn opties op een rij. Ik heb nog voor drie dagen eten bij me, water is hier overal te vinden, slapen kan ik onder elke boom, dus voorlopig heb ik geen probleem. Toch vreemd, dat bij een klein beetje verlies van het normale de menselijke geest zich zorgen gaat maken. Je kunt het natuurlijk ook anders zeggen: Mooi dat de menselijke geest meteen weer perspectief ziet.

Al mijmerend schieten weer de asielzoekers door mijn hoofd. Met niets onderweg van niets naar wellicht nog minder. Hoe sterk moet hun geest wel niet zijn om perspectief te blijven zien? Of verwarren ze zich in een droom, zoals Herman van Veen eens zong?

Niettemin, ik bedenk me, dat ik al vaak anderen weer op weg geholpen heb. Waarom zouden anderen dat dan ook niet met mij doen? Ik heb daar niet echt verwachting bij, maar sta wel versteld over het eenvoudige “ja” dat ik krijg op mijn hulpvraag. Er is geen enkele reserve te bespeuren in de wijze waarop een paar medemensen mij verder op pad willen helpen. Alsof het heel normaal is! Nu vind ik dat ook, maar het is toch wel heel leuk om te merken dat anderen dat ook vinden.

Verder wandelend bedenk ik me, dat ik voorlopig nog gezegend ben met heel veel voordelen boven de asielzoeker: Ik ben Europeaan met papieren. Dat scheelt een hele wereld.

N.B. Later bedenk ik me de woorden van Jezus: Ik ben een vreemdeling geweest en u hebt mij gehuisvest …..