Mijmering: Asiel

Al 7652 keer gelezen!

Onzekerheid. Laatst zag ik een reportage oven Syriërs, die hun land ontvluchten en een goed heenkomen zoeken in Europa. Soms leggen ze honderden kilometers te voet af met wat schamele bezittingen in een tas of koffer. Kind op de arm en zo slepen ze zich voort zonder te weten wat hen te wachten staat. 

Meestal kijk ik er van mijn kant tegen aan. Mijn huis en tuin, mijn baan, mijn vrede en welzijn. Wat weet ik van die asielzoekers? Vandaag veranderde mijn beeld een beetje. Ik had hulp nodig en wist niet wie ik in het volgende dorp zou ontmoeten. Ik vroeg mij af waarom de mensen die ik zou ontmoeten mij zouden willen of zelfs moeten helpen. Maar in een oogwenk was de hulp geregeld en voelde ik me thuis in een vreemde omgeving. Het voelde goed. 

Een asielzoeker zal dat gevoel ook zeker op prijs stellen. “Ik zal jullie, Nederlanders, altijd dankbaar blijven”, vertrouwde de Iraanse M. mij toe. Hij had veel en hard moeten vechten voor zijn zaak, maar Nederland was zijn tweede thuis. Als hij terug kon naar zijn eerste huis zou hij dat meteen doen. 

Asielzoekers. Als er eentje op mijn deur klopt is het op zijn minst een verademing dat er een stoel aan tafel voor hem klaar staat.