Tess mag ook mee!!!

Al 180 keer gelezen!

Een telefoontje om aan Lars te vragen of we weer een paar dagen zullen gaan fietsen. Ik krijg Lars aan het apparaat en die roept meteen “Jaaaa, ik mag weer met opa gaan fietsen!”. Op de achtergrond hoor ik een hoge meisjesstem roepen “en Tess mag ook mee!”. Nu moet je weten, dat Tess vier jaar is en wellicht net de straat uit kan fietsen, dus of dat wat gaat worden ….. Maar ja, het kwaad is geschied en mama Marieke meent “dat je er nu wel aan vast zit, pap”.  Dus gaan we in de voorbereiding. De tocht staat gepland voor februari 2017, dus dat is doorgaans geen tijd om met twee kinderen te bivakkeren. Later zal blijken hoe waar dat is. Ik ga dus maar op zoek naar de juiste datum en naar blokhutjes of andere mogelijkheden voor overnachting. Dat is voor februari nog best een klus, maar het lukt. Ik kan hutjes huren en een route uitstippelen.

Daarmee is de kous niet af, want er moet nu voor drie mensen bagage mee en ik ga er van uit, dat Tess niet zal fietsen. Ik zal dus mijn eigen fiets moeten voorzien van een kinderstoel. Om een lang verhaal kort te maken, op de dag van vertrek hing mijn kar weer achter de fiets, hingen er vier fietstassen aan mijn dragers en kon Tess bij vermoeidheid in een kinderstoel. Dus tijd voor de wijde wereld.

Na een kilometer wilde Tess niet meer fietsen en daar had ik rekening mee gehouden. Fiets op de aanhanger, Tess in het stoeltje en ze is de rest van de tocht ook niet meer op de fiets gestapt. In het dorp waar ik jaren heb gewerkt werden we gastvrij onthaald door de Troost-familie. Altijd weer mooi om oude bekenden te zien. En iedereen, die we zagen of spraken, vonden het fijn ons even te zien. Toen we het dorp uitfietsten vroeg Lars: “Kennen al die mensen jou, opa?” En zo merk je dat de tijden voorbij gaan.

Langs het kanaal naar de Hullen om via Drijber en Mantinge bij de eerste blokhut te komen. Een prachtig plekje in het midden van nergens. De kinderen struinden meteen het huisje in en na alles te hebben bekeken besloten ze, dat ze in het kraaiennest zouden gaan slapen. En daar zit je dan als opa met allerlei angsten van midden in de nacht naar de WC en dan van de steile trap af vallen. Maar goed, ze hadden hun bed al opgemaakt, dus wat doe je dan nog? Pannenkoeken bakken, kids douchen en afwassen. De avond ging heen met spelletjes, filmpjes en raadsels. Papa en mama kwamen nog even op de koffie en konden meteen de fiets van Tess meeemen. Rust in de tent.

Na een heerlijke nacht slapen kwamen de kids om 06.15 uur uit hun kraaiennest. Dat kwam mij eigenlijk wel goed uit, want het zou flink gaan stormen en wij zouden tegen de wind in fietsen vandaag. Een vroege start was dus welkom. Ontbijt, opruimen, inpakken, schoonmaken en fietsen. En dat hebben we geweten.  Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding. De kids bleven droog en vrolijk, dus wat wil je nog meer? Lars had vrij snel door waar hij bij mij in de luwte kon fietsen en Tess viel in slaap. Gelukkig waren we het open veld door voordat de storm echt losbarstte. Het personeel van een hotel vond dat wij wel een kop warme chocola met appeltaart

hadden verdiend, dus dat werd onze lunch. Je moet toch wat. Buiten wakkerde de wind aan, maar we wisten, dat er alleen nog maar een groot bos tussen ons en de volgende hut lag. En in het bos heb je niet zoveel last van de wind.

Nog een uur fietsen door het bos. We hoorden de wind door de toppen van de bomen razen. Helaas voor Lars was de laatste kilometer redelijk open veld, dus moest hij hard trappen. Maar het lukte en we konden een nieuw hutje betrekken. Het was aanzienlijk kleiner dan het vorige hutje, maar de kids vonden dit “een echt hutje”. Nu ja een kinderhand is gauw geduld. We richtten ons in en zij speelde de middag in een soort overdekte zandbak.

Vraag het aan onze eigen kinderen, iedere vakantie kon ik de kids geen groter plezier doen dan één voor één gebakken schijfjes aardappel. Dus dat deden we vandaag dan ook maar. Het toetje dat Lars en Tess onderweg hadden gekozen viel helemaal niet in de smaak. Ik heb het ook even geproefd, maar kon de smaak nergens anders thuis brengen dan in het vakje “ontzettend vies”. Bestemming: Prullenbak. Na afwassen en douchen waren er spelletjes tot papa en mama weer uit het donker opdoemden voor een kopje koffie en een spelletje. Na hun vertrek vielen de ogen al snel dicht.

De volgende ochtend werden de kids pas om 07,45 uur wakker. Het was al licht en de zon verraste ons. In hoog tempo werd er gegeten opgeruimd en afgewassen. Ze wilden naar de schapen. En dus fietsten we in het zonnetje door de Drentse dreven op weg naar de schaapskudde van het Dwingelder veld. Ik hoopte van harte, dat er iets te beleven zou zijn, want februari lijkt mij niet echt de tijd van spannende avonturen op de hei. En dat viel reuze mee. Bij de schaapskooi was een hele kudde herders (6), die in het zonnetje met elkaar zaten te kletsen. Lars ging rond met een doosje mueslirepen en dat leverde op dat één van de herders de kids meenam naar het eerste lammetje van 2017. En dat is natuurlijk wel een sensatie. Het was een vroeg lammetje, maar verder helemaal OK volgens de herder. Tijd voor foto’s, vasthouden en een verontwaardigd blatende moeder. Tess mocht het lammetje een naam geven en dat werd Tess. Iedereen dik tevreden.

Na de schapen fietsten we verder over de hei en zagen grote telescopen en heel veel hei links en bos rechts. We slingerden langs verhalen, liedjes, appeltaart, tosti en mueslireep door het Drentse land. Heerlijk om in het zonnetje de wereld voor jezelf te hebben. Dat we samen kerstliedjes zongen deerde niemand.

Het einde van de tocht kwam in zicht: Hoogeveen. Maar net op het laatste moment brak een trapper van de fiets van Lars en dat kon ik niet ter plekke repareren. Zouden we de laatste tien kilometer dan toch moeten lopen? Ik belde met het ouderlijk huis en daar werd opgenomen! Papa was bereid om Lars met fiets op te halen en zo zaten we een uur later met zijn allen aan de koffie en ranja thuis. Een geslaagde tocht en …..

TESS MOCHT OOK MEE!!!!!